Starbucks - Βρετανικό Μουσείο, Λονδίνο, 2006
περιμένοντας στν ουρά, η πωλήτρια με ρωτάει επανελλειμένα εαν θέλω σαντιγί στο freddofrappumochachocola-καιοτιδηποτεαλλοcino μου, καθώς εγώ "ταξιδεύω" αφηρημένη στη θέα του μικρού πράσινου πάρκου απέξω που στέκεται εκεί απλά μουσκεμένο και αδειανό, αγνοώντας την τεράστια-για-το-starbucks ουρά των βιαστικών businessmen και businesswomen που περιμένουν απο πίσω μου...




Υπάρχουν κάποιες στιγμές που απλά...
καταλήγεις στα παλιά
αγνοείς όσα επιδεικτικά μέχρι χθες παρουσίαζες ως κατορθώματα ζωής
γίνεσαι πάλι μαύρο, μουντζουρωμένο χαρτί συνειδητοποιώντας οτι η 'νέα σελίδα' που υποτίθεται ότι γύρισες ήταν απλά το τέλος του τετραδίου.

μπαίνω σε σκέψεις και αναρωτιέμαι...




έχουμε δεύτερες ευκαιρίες στη ζωή;
και αν ναι, πόσες;
τελειώνει ποτέ το τετράδιο με τις λευκές σελίδες μας;





Είμαστε γεννημένοι να κάνουμε λάθη. Πιθανά μαθαίνουμε από αυτά, αν και η ιστορία έχει δείξει ότι σπάνια κάποιος δε θα επαναλάβει το ίδιο λάθος. Δεν είναι δύσκολο να νομίζεις οτι προοδεύεις αλλά στην πραγματικότητα να χτίζεις σε λάθος θεμέλια. Αντίθετα είναι πολύ εύκολο, η νέα σου ζωή, παρ'ότι δεν έχει καμία σχέση με αυτό που ονειρευόσουν, να είναι τόσο βολική που με δυσκολία θα την άλλαζες (πλέον).




Κάπου εδώ υπεισέρχεται ο παράγοντας του 'πλέον'.




Πότε έιναι 'πλέον αργά' για ένα νέο ξεκίνημα;
υπάρχουν όρια ή μπορείς απλά να συνεχίσεις αέναα να μουσκεύεις τη σελίδα σου σε χλωρίνή;



απογοήτευση, θυμός και προσπάθεια (σε έναν φαύλο ίσως κύκλο) ή συμβιβασμός, σταρχιδισμός και βόλεμα;



Υπάρχουν πολλές εναλλακτικές προσεγγίσεις με τις οποίες δεν ασχολούμαι (τουλάχιστον προς το παρόν) μιάς και τώρα στο μυαλό μου κυριαρχούν αυτά τα δύο, σαν ένα ισχυρό, μαγνητικό δίπολο.



αρκτική ή ανταρκτική;

Τι γίνεται όταν τα όνειρα σου φοράνε τρέσσα και παίζουν με την τσίχλα τους??



Είναι εκείνο το πρωινό που ένω περπατάς αμέριμνος στο δρόμο(μόλις έχεις ξυπνήσει και είσαι ψιλοχάλιας) συναντάς τη Μαρία, τη Ζωή, την Κατερίνα, το κόλλημα σου, που πριν απο 3-4 χρόνια ήσουν σίγουρος πως ήταν ο έρωτας της ζωής σου. Και κοιτώντας την συνειδητοποιείς πως σου μοιάζςι σχεδόν ξένη. Πώς μάλλον πέρασαν πάρα πολλά χρόνια. Όμως όσο την κοιτάς και το σκέφτεσαι λες οτι είναι αδύνατο να άλλαξε τόσο μέσα σε 2 χρόνια...


Ποια δύναμη λοιπόν είναι αυτή που καταστρέφει τα «κορίτσια των ονείρων» του κάθε αγοριού? Πότε άρχισε το κακό?? Μήπως απο την Εύα, που βαρέθηκε το hippie/rock look του φύλλου σύκης και προτίμησε δερμάτινη φούστα μέχρι το γόνατο? Ή μήπως απο τα παραμύθια που η πρωταγωνίστρια καταλήγει πάντα ντυμένη με φορέματα έτοιμη για γάμο( ή χειρότερα για Κιάμο)?? Και τότε θυμάσαι την πρώτη φορά που την είδες. Θυμάσαι και την παραμικρή λεπτομέρεια. Τα μαλλιά της ήταν μακριά, σπαστά, κάπως απεριποίητα. Φορούσε ένα μαύρο Wesc φούτερ και ένα στενό τζιν. Ακουγε μουσική και όταν τη ρώτησες τι της αρέσει, σου απάντησε Linkin Park, Strokes και Avril Lavigne. Φαινόταν τόσο αυθεντική, τόσο αληθινή που δεν μπορούσες να πάρεις τα μάτια σου απο πάνω της. Δεν το έπαιζε κάποια, ήξερε τι ήθελε και αυτό την έκανε γοητευτική. Ήταν θηλυκή χωρίς να νιαουρίζει, σέξι χωρίς να χάνει το σεβασμό σου και πάνω απ’όλα έιχε άποψη, που δεν φοβόταν να εκφράσει κι ας μην ήταν αυτό που ήθελες να ακούσεις.
Ο χρόνος είναι αμείλικτος...οκ, δεκτό. Αλλα τι είναι αυτό που προκαλεί τέτοια ριζική αλλαγή?? Μέσα σε 3 χρόνια μοιάζει σαν να έχουν περάσει αιώνες. Τα μαλλιά της είναι κατάξανθα και σχεδόν όλα extensions μεχρι τον κώλο. Φοράει μόνο ρούχα που αστράφτουν γιατί λέει πως θέλει να ξεχωρίζει. Όταν ζητάς τη γνώμη της σε κοιτάει και χαμογελάει αμήχανα, σαστισμένα. Προσπαθεί να φανεί σέξι με εκείνο το κατακόκκινο κραγιόν που σου θυμίζει τη γιαγιά σου, και την κάνει να δείχνει σαν κλόουν(δεν είναι και η Ρία Αντωνίου). Μιλάει μονίμως λες και υποκρίνεται οργασμό και το χειρότερο απ’όλα, όταν τι ρωτάς τι μουσική ακούει, σου απαντάει rock, εννοώντας τον Χατζηγιάννη.
Ποιοι είναι λοιπόν οι λόγοι που τα «κορίτσια των ονείρων» μεταμορφώνονται σε wannabe barbies?? Είναι διαδικασία ωρίμανσης, ένα τελετουργικό μετάβασης απο τη μαθήτρια λυκείου στην τελειόφοιτη – ειμαι έτοιμη να γίνω γυναίκα- φοιτήτρια? Είναι η ανάγκη που έχουμε ως άνθρωποι να αλλάζουμε με το χρόνο? Ή ο κρυφός πόθος κάθε καταπιεσμένου κοριτσιού να γίνει «βασίλισσα του χορού»?
Και ενώ όλα γυρίζουν στο μυαλό σου, ενώ τρώγεσαι να της πεις «γιατί θέλησες να αλλάξεις τόσο?», θυμάσαι εκείνη τη φορά που κοιτούσες στο δρόμο μια ντυμένη σαν λατέρνα και σου έτρεχαν τα σάλια. Ή μια άλλη φορά που την πίεζες να βάλει κανα φορεματάκι, καμια γόβα, να γίνει πιο θηλυκή βρε αδερφέ. Ή όταν βλέπατε αγκαλιά τηλεόραση και αναστέναζες οταν έβγαινε κάποιο ξανθό τηλε-φρούτο ( που απο κοντά ουτε καν αποξηραμένο δεν θα ναι). Και τώρα που κατάλαβες, θες απεγνωσμένα να γυρίσεις το χρόνο πίσω. Να της λες κάθε μέρα πόσο όμορφη είναι χωρίς πράσινη σκιά. Πόσο πολύ σου αρέσει όταν διαφωνείτε για τη μουσική και πόσο σέξι βρίσκεις το άχαρο γέλιο της. Και πάνω απ’όλα θες να της ψιθυρίσεις πως δεν ήθελες να την αλλάξεις. Δεν ήθελες να έχεις μια σαν όλες τις άλλες. Ήθελες αυτή, το κορίτσι των ονείρων σου. Γι’αυτό σε σένα Μαρία, Ζωή, Κατερίνα εκεί έξω, μην αλλάζετε για κανέναν παρα μόνον για τον εαυτό σας. Γιατί έτσι γκρεμίζετε το όνειρο κάποιου. :-D


Και επειδή ψιλοθυμήθηκα τον 15χρονο εαυτό μου, θυμήθηκα και ένα απο τα κλασσικά teen αντιπροσωπευτικά-σα-να-μιλάει-για-τη-ζωή-μου-πόσο-με-εκφράζει τραγούδια που έχει κάθε 15χρονο κορίτσι..μπορεί να είναι απλά ένα pop τσιχλοφουσκο-χιτάκι, μεταμφιεσμένο σε "rock" από μια μπάντα με εναλλακρικούς τύπους και κιθάρες και μια γλυκύτατη τραγουδίστρια και καλά αλάνι ντυμένο στα μαύρα, αλλά η αλήθεια είναι οτι το point του τραγουδιού εμένα με εκφράζει ακόμη και σήμερα...why not take a crazy chance??







Btw, ποσο όμορφη μπορεί να είναι εδώ αυτη η καταραμένη η Hilary Duff?? aaaargh, im jealous. :X

Good morning to you, valentine;
Curl your locks as I do mine ---
Two before and three behind.
Good morning to you, valentine


Νομίζω ότι δεν είμαι η μόνη που η μέρα του Αγίου Βαλεντίνου δεν μου λέει και πολλά..


Όχι δεν εξαρτάται από το αν είμαι ερωτευμένη ή όχι, δεν έχει να κάνει με ηλικία, ούτε και με μία αντίδραση προς κάθε τι καταναλωτικό ή κατά κάποιο τρόπο παραδοσιακό.


Μμμμ...για το τελευταίο αφήνω ένα ερωτηματικό: η αλήθεια είναι πως με ενοχλούν τα συμβατικά, τα "πρέπει" αυτής της μέρας που (όπως γίνεται με τα Χριστούγεννα) σε βάζουν σε ένα ψυχαναγκαστικό trip να οφείλεις να βρίσκεται σε μία "ερωτική" διάθεση -άσχετα με το αν ο κόσμος καίγεται γύρω σου!-. Και αν εσύ επιλέξεις να καείς μαζί του και να τρέχεις να προλάβεις το τάδε deadline ,καταλήγεις να νιώθεις μίζερος γερο-Εμπενέζερ (=Σκρουτζ) που δεν έχεις το πακέτο λουλούδια-αρκούδια-monsieur να γιορτάζεις.


Ζητώ συγνώμη από τις ρομαντικές υπάρξεις που δεν ανήκω σε αυτές και σπεύδω να σώσω την υπόληψη μου λέγοντας ότι πάντα μου άρεσε να ρίχνω λίγο spice στην κάθε μέρα !Θεωρώ λοιπόν την 14η Φεβρουαρίου μία ακόμα μέρα πολλών δυνατοτήτων, εκπλήξεων και ανατροπών.Την βάφω και φούξια με σικλαμέν (βλ. cyclamen aka κυκλαμινί) πουα και ορίστε το σκεπτικό μου:


Ξεχάστε τα κλισέ αυτής της μέρας. Μπορείτε να φορέσετε ένα όμορφο χαμόγελο, άντε και κάτι κόκκινο -αν και πάντα θεωρούσα πιο ερωτικό το μαύρο..Ακόμα, φέτος πέφτει Δευτέρα η καρδουλένια μέρα, που σημαίνει free μέρα για ενα fun night-out! Πάρτε λοιπόν φίλους, αδέρφια, κατοικίδια, ό,τι αγαπάτε ή ό,τι λατρεύετε να μισείτε και περάστε όμορφα.
Όχι επειδή είναι η αντίστοιχη μέρα, αλλά γιατί είναι μία ακόμα αφορμή για κάθε είδους fun!! Αυτό είναι το point: να βρίσκεις πάντα αφορμές να αποφεύγεται η ρουτίνα, το δεδομένο και το flat.



Για να προσθέσω εγώ το μεγαλύτερο κλισέ στο τελείωμα: Πότε ήταν η τελευταία φορά που νιώσατε ερωτευμένοι με τον εαυτό σας??......Εγώ μια φορα θα διαβάζω Ψυχολογία της Συμπεριφοράς και θα σκέφτομαι και θα κοροιδεύω τον κύριο Μέλλον που θα έλεγε..For god's sake, it's Valentine's Day!

Είναι μεσημεράκι Σαββάτου και έχεις μόλις ξυπνήσει. Άλλο ένα πρωινό χάθηκε. Στην κοιλιά σου γουργουρίζει το χθεσινό burger που έφαγες στις 6.30 το πρωί. Το χέρι σου νωχελικά βρίσκει το τηλεκοντρόλ. Το δάκτυλο κινείται μεταξύ του κουμπιού με το νούμερο 8 και αυτού με το 9. Με τα χίλια ζόρια βρίσκεις τη συχνότητα του Star. Οι The Rembrandts παίζουν τις πρώτες νότες του “I’ll be there for you” και έξι γνωστά πρόσωπα πάνω στον πιο χαρακτηριστικό καναπέ της παγκόσμιας τηλεόρασης προσφέρουν απλόχερα το αποτελεσματικότερο αντι-hangover που κυκλοφορεί. Το 1994 ο David Crane, η Marta Kauffman και ο Kevin Bright μαζεύουν έξι νέους ηθοποιούς για να φτιάξουν ένα νεανικό sitcom. Κανείς δεν περίμενε πως αυτή η κωμωδία καταστάσεων θα μετατραπεί στην απόλυτη σειρά της δεκαετίας των 90s. η επιτυχία είναι τέτοια, που στον όγδοο κύκλο οι ηθοποιοί ζητάνε 1.000.000 δολάρια το επεισόδιο για να συνεχίζουν να παίζουν. Ο Ρος, η Μόνικα, ο Τσάντλερ, η Φοίβη, ο Τζόυ και η Ρέιτσελ γίνονται τα πλέον αναγνωρίσιμα πρόσωπα και η σειρά καθορίζει όλες τις τάσεις της αξεπέραστης Νέας Υόρκης. Πολλοί μπορεί να μην ξέρουν ακόμα τι είναι το “Central Park”, ενώ ξέρουν τι είναι το “Central Perk” (η γνωστή καφετέρια της σειράς). Διάσημοι ηθοποιοί θέλουν να κάνουν τουλάχιστον ένα πέρασμα και η σειρά φτάνει στο απόγειο, κερδίζοντας επιτέλους αρκετά βραβεία «Emmy» στην κατηγορία καλύτερης κωμικής σειράς. Από τη στιγμή που προβλήθηκε και έπειτα, δεν έπεσε ποτέ από την πρώτη δεκάδα των ετήσιων τηλεθεάσεων.
Φτάνοντας μάλιστα το 2002 να κατακτά την πρώτη θέση με 94,5 εκατομμύρια τηλεθεατές κατά μέσο όρο σε όλο τον κόσμο. Τι είναι όμως αυτό που κάνει τη σειρά τώρα, μετά από πέντε χρόνια, να φαίνεται τόσο καινούργια? Τι οδηγεί τους ανθρώπους που έχουν δει πολλά από τα επεισόδια πάνω από δέκα φορές να συνεχίζουν να τα βλέπουν με τόσο ενδιαφέρον? Κατ’αρχάς η καλή χημεία των ηθοποιών. Η ατάκα: «περνάμε καλά στα γυρίσματα και αυτό φαίνεται στη δουλειά μας», θα μπορούσε να είναι η απάντηση , χωρίς βέβαια να γνωρίζουμε το παρασκήνιο. Οι «παρέες» είναι σχεδόν πάντα πετυχημένες και ο τρόπος που συνδυάζονται το γέλιο των θεατών με τα αστεία είναι ό,τι πιο ρεαλιστικό έχουμε δει.
Στα δέκα χρόνια τηλεοπτικής προβολής τους παίχτηκαν 218 επεισόδια. Πολλά για να τα θυμάσαι και έτσι όλο και θες να τα ξαναδείς για να ξαναφρεσκάρεις ό,τι έχει σβηστεί από τη μνήμη σου. Το σημαντικότερο όλων είναι η πολλαπλή ταύτιση που νιώθεις. Μία με τους χαρακτήρες και μία με τις καταστάσεις. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει ζήσει ή να μην ήθελε να ζήσει κάτι από αυτήν την παρέα: το δέσιμο που υπάρχει μεταξύ τους, τις συγκατοικήσεις στα υπέροχα διαμερίσματα της Νέας Υόρκης, τα βράδια με τεκίλα μαργαρίτα, τα φαγητά της Μόνικα και τέλος τη θέαση της ζαχαρένιας Ρέιτσελ ( να δούμε αν θα ξεφύγει ποτέ η Τζένιφερ Άνιστον από αυτό το ρόλο). Οι χαρακτήρες, από την άλλη, είναι το βασικότερο. Είναι τόσο έξυπνοι οι σεναριογράφοι που έδωσαν στον καθένα και ένα γνώρισμα αξιοζήλευτο. Όσες φορές και αν το δεις, είναι δύσκολο να το αποκωδικοποιήσεις. Τι θες να κλέψεις? Το αξεπέραστο χιούμορ του Τσάντλερ, τη νευρωτική οργάνωση της Μόνικα, το σουπερ καμάκι του Τζόυ, το γιούχου της Φοίβης, το nerdiness του Ρος, το ψώνιο της Ρέιτσελ? Στο τέλος όλοι βολεύονται, όλοι είναι ευτυχισμένοι και τα κλειδιά στο διαμέρισμα είναι η ιδανική κατάληξη για κάθε όνειρο – αμερικάνικο και μη – του σημερινού 25άρη. Μία ερώτηση μόνο: τον καημένο τον Τζόυ γιατί δεν τον παντρολογήσανε??


Όλοι ξέρουν πόσο ακατόρθωτο είναι να διαλέξεις καλύτερο στιγμιότυπο απο την επικότερη σειρά 10 χρόνων, αλλά ορίστε ενα μικρό δείγμα που μου ρθε μόλις τώρα..;)

Πέμπτη βράδυ. Το διαμέρισμα μου μυρίζει καπνό. Ζέστανα ένα χαλαρωτικό τσάι με 30 σταγόνες βαλεριάνας.


Καθώς περπατούσα προς το σπίτι σκεφτόμουν. "Όταν κάτι σε ρίχνει, κάνε τέχνη και νίκησε το". Είμαι καλλιτέχνης και έχω 'μαλώσει' με το σημαντικότερο πράγμα στη ζωή μου. Την τέχνη μου. Μου λείπει. Θα την φέρω ξανά στη ζωή μου.


Τώρα τελευταία ξεχνάω, σχεδόν τα πάντα. Η ταινία του μυαλού μου υπολειτουργεί. Μήπως είναι o χειμώνας; Μήπως είναι το άγχος; Στο παρελθόν, πάντως, αυτός έχει υπάρξει 'δημιουργικός λήθαργος', και το κατάλαβα εκ των υστέρων.


Πριν λίγες μέρες ξεκίνησα δουλειά. Οχι τίποτα ιδιαίτερο, βασικά κατι εντελώς κοινότυπο και βαρετό αλλα never mind- ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Περιμένω πως και πως να μπω στην δράση! Σχολή, δουλειά, ιταλικά.. Μου λείπει η καθημερινότητα, η πραγμάτωση μικρών και μεγάλων στόχων, οι φιλοδοξίες. Είναι ωραίο να συμφιλιώνεσαι και πάλι με τον ονειροπόλο εαυτό σου.

Αγαπώ τη χαρά και την καλοπέραση! Θα μου πεις, και σε ποιόν δεν αρέσουν αυτά. Θέλω να είμαι καλά. Ουσιαστικά, όμως.


Πέρασα τις δύο προηγούμενες νύχτες στο κέντρο, από μαγαζί σε μαγαζί, και γυρνώντας σπίτι μετά τις 5 το πρωί, οπότε σήμερα θέλω να κοιμηθώ νωρίς! Και να αφήσω το www.rainymood.com να κάνει τη δουλειά.




Υ.Γ. Είδα σήμερα το "Paper Heart". Το προτείνω ανεπιφύλακτα σε όσους δεν έχουν ιδέα από αγάπη, όπως και εγώ.

Είναι κάποιες φορές, σαν αυτή, τώρα που...

ή είμαι τρελή

ή απλά τα mood swings μου είναι πολλά.



Νομίζω το 2ο!


Ίσως δεν είναι και τόσο δύσκολο να ζεις με χαλινάρι. Αν και είμαι πολύ ατίθαση για να συμβιβαστώ, αντιλαμβάνομαι πως μόνο έτσι γίνεται λειτουργικό το θέμα survival.



§1. H Ζωή με τις σπουδές.


Το μότο μου είναι: we can start over again.
Η σχολή μου είναι δύσκολη.


§2. Βάρος.


Μετά από μια μεγάλη περίοδο που μάλλον θα μπορούσες να με χαρακτηρίσεις εθισμένη με το βάρος μου, σήμερα, έχω βάλει περήφανα 6 ολόκληρα κιλά και περιμένω πώς και πώς να τα χάσω.


§3. Γονείς.


Ε ναι. Ε ναι, δεν θα τους ξεπεράσω ποτέ. Και το έχω χωνέψει πλέον.
Μάλλον ασχολούμαι παραπάνω από όσο θα έπρεπε, μάλλον προσπαθώ να βγάλω κάτι από αυτούς που δεν υπάρχει. Γιατί δεν μπορώ απλά να συμβιβάσω το βλέμμα μου;


§4. Σχέση.


<3 could YOU be the one?

Πρόσφατα αναρωτιόμουν, γιατί μου αρέσει η μουσική???


Όταν ήμουν μικρή λάτρευα το «Πλάθω κουλουράκια», ενώ ένα από τα αγαπημένα μου παιχνίδια ήταν να μου κουνάει κάποιος τα κλειδιά για να κάνουν γκλινγκ-γκλινγκ.
Μεγαλώνοντας, έπαιζα με κουδουνίστρες κουνώντας τες ρυθμικά και ταυτόχρονα λάτρευα την ιδέα του χορού, νιώθοντας ότι είναι κάτι πολύ διασκεδαστικό. Στο νηπιαγωγείο μας εφάρμοσαν το σύστημα Orff όπου μπορούσα με μανία να κουνάω τις κονσέρβες με τις φακές μου, δίνοντας το πρώτο κονσέρτο..


Πήρα μέρος σε διαγωνισμό τραγουδιού της Unicef το 1998, ήμουν στην σχολική χορωδία ενώ σε κάποια φάση έμαθα λίγο φλάουτο(?!?!).
Σε ηλικία 10 ετών ο πατέρας μου με πήγε στο Ηρώδειο να ακούσω ιαπωνικά τύμπανα και μεγαλώνοντας προτιμούσα να διαβάζω Metal Hammer από άλλα περιοδικά για κορίτσια. Στην οικογένεια μου άκουγαν από κλασική μουσική μέχρι soul και από Νέο Κύμα μέχρι Rolling stones και Led Zeppelin. Και από τον μεγάλο μου ξαδερφό έμαθα να βλέπω MTV και να ακούω πράγματα που στιγμάτισαν μία γενιά πριν από μένα (έχουμε και 8 χρόνια διαφορά!).


Για αυτό και μου αρέσουν οι Stereophonics και οι Depeche mode. Για αυτό θυμάμαι το video clip των Europe που συνδέθηκε με το ευρωπαϊκό του 1987. Για αυτό ένας από τους πρώτους μου έρωτες ήταν ο Kurt Cobain και το αγαπημένο μου τραγούδι από τους Metallica είναι το One. Και ταυτόχρονα, τραγουδούσα «Ασ’ το μπιστολάκι-λακι-λακι λακι..» όταν έβλεπα το I should be so lucky της Kylie Minogue και το πρώτο μου αγγλόφωνο κομμάτι που έμαθα αυτολεξί ήταν το Under the Bridge των Red Hot Chilli Peppers.


Θα μπορούσα να το πάω πολύ μακριά: ότι έρευνες επιβεβαιώνουν το πόσο η μουσική βοηθά στην ανάπτυξη κάθε έμψυχης ύπαρξης και ότι στην ουσία από έμβρυα αντιδρούμε διαφορετικά στα μουσικά ερεθίσματα (βλέπε νανουρίσματα). Εγώ, δεν μπορώ να ζήσω χωρίς μουσική μέσα στη μέρα μου!! Και παρόλο που έχω διαμορφώσει τις προτιμήσεις μου, νιώθω πολύ τυχερή που διατηρώ μια ανοιχτή άποψη για κάθε τι που περιέχει ντο-ρε-μι. Στην τελική............................................, έχω περάσει καλά και σε κάτι οικογενειακά γλέντια με λαϊκά άσματα..



Ερώτηση: Πόσοι από εσάς είδατε σε 1η μετάδοση την μικρή Britney στο Disney Club???